Dlaczego rodzicielstwo bliskości nie działa na moje dziecko?
Rodzicielstwo bliskości, czyli styl wychowania, który opiera się na bliskiej relacji z dzieckiem. Na pierwszym miejscu stawia potrzeby i emocje dziecka, przez co zyskuje coraz większą popularność. Jednak, czy te metody działają? Czy jest to najlepszy sposób na wychowanie dzieci? Zapraszam Was do przyjrzenia się bliżej temu podejściu do wychowania. Wspólnie zastanowimy się, jakie są jego zalety i wady oraz przeanalizujemy, czy rodzicielstwo bliskości jest skuteczne w długim okresie.
2023-02-16
Podziel się
Wątpliwości wokół rodzicielstwa bliskości
Stosujesz metody zaczerpnięte z rodzicielstwa bliskości, a twoje dziecko nadal ma wybuchy złości i zdarza mu się uderzyć kolegę w przedszkolu? Czy patrząc na swoje dziecko zastanawiasz się dlaczego ono tak się zachowuje? Czy zdarza się ci myśleć, że zachowanie twojego dziecka nie ma sensu? Czy czujesz bezsilność próbując zrozumieć co stoi za zachowaniem dziecka? Jeśli na powyższe pytania twoja odpowiedź brzmi TAK to wiedz, że nie tylko ty, ale większość rodziców zmaga się z podobnymi rozterkami.
Po czym poznać, że rodzicielstwo bliskości jest skuteczne
Szukając odpowiedzi na to pytanie warto się dokładniej przyjrzeć zachowaniu dziecka. Im więcej o nim wiemy, tym łatwiej nam je zrozumieć. Najczęściej za tym, jak dziecko się zachowuje stoją niezaspokojone potrzeby i związane z nimi emocje. Gdy dziecko jest głodne lub zmęczone, staje się bardziej drażliwe i potrafi wpaść w histerię nawet z byle powodu.
Drugim czynnikiem determinującym zachowanie dziecka jest element związany z jego rozwojem i wiekiem dziecka. Etapy rozwoju dla każdego są takie same, jednak sposób w jaki poszczególne dzieci je przechodzą jest za każdym razem nieco inny. Dlatego dzieci pomimo tego samego wieku niekiedy wykazują pewnie różnice w swoim zachowaniu czy nabytych umiejętnościach.
Pewne etapy rozwoju dziecka są tak charakterystyczne, że każdy o nich słyszał, choćby „bunt dwulatka” czy „nastoletni bunt”. W obu przypadkach używamy słowa „bunt”, które powszechnie przyjęło się w naszym języku, jednak nie o bunt tutaj chodzi, lecz o naturalnie rozwijającą się potrzebę autonomii i samodzielności.
Co wpływa na zachowanie dziecka
Jednak jak wytłumaczyć to, że jedne dzieci wyrażają swoje potrzebny w cichy i spokojny sposób, a inne robią to krzycząc, tupiąc lub rzucając się na ziemię na środku sklepu?
Na zachowanie dziecka składają się trzy główne czynniki:
- Wiek i związany z nim etap rozwoju.
Czasem dzieci są po prostu za małe lub nie zdążyły nabyć potrzebnych umiejętności, żeby w obliczu trudnych emocji zachować się inaczej.
- Indywidualność dziecka, jego temperament i osobowość.
Każdy z nas jest inny, dzieci również. Niektóre są bardziej wrażliwe i drażliwe, a inne powściągliwe i spokojne.
- Środowisko czyli bliższe i dalsze otoczenie, w którym przebywa dziecko.
Dzieci uczą się przez obserwację i bardzo często przejmują zachowania dorosłych.
To jak to w końcu jest, wychowanie w oparciu o rodzicielstwo bliskości działa, czy nie?
Działa tylko wolniej, bo nie opiera się na natychmiastowej motywacji zewnętrznej, którą niesie ze sobą kara lub nagroda. Zamiast tego buduje motywację wewnętrzną, która w dłuższej perspektywie przynosi o wiele korzystniejsze efekty. Rodzicielstwo oparte na bliskości buduje relację dziecka z rodzicem dzięki temu, że trudne sytuacje są rozwiązywane poprzez rozmowę z poszanowaniem emocji i potrzeb dziecka. Dzięki temu dzieci uczą się rozpoznawać, nazywać i wyrażać swoje emocje w sposób akceptowany społecznie. To wszystko pomaga dziecku budować bezwarunkowe poczucie własnej wartości, poprzez przekonanie, że jeśli zrobi coś złego to nie znaczy, że ono jest złe. Dziecko nie uzależnia też swojego poczucia wartości o opinii innych
